به گزارش مشرق، کارلوس کارپیو سردبیر و نویسنده قدیمی اسپانیا در روزنامه مارکا و رادیو ملی کادناسر در خصوص تحریم‌های ظالمانه آمریکا گفت‌وگویی انجام داده است. در زیر می توانید متن این گفت‌وگو را بخوانید:
ممنون از قبول دعوت برای مصاحبه. سؤال اول کلی است و از شما می‌خواهم نظر کلی خود را درباره ماهیت تحریم‌های آمریکا علیه کشورهای جهان بگویید.
قضیه روشن است، به نظر من خیلی بدیهی است، اشتباه نمی‌کنم، معتقدم که بر روی کره زمین چندین و چند کشور به ثبت رسیده است که نباید هیچ فرقی بین این کشورها باشد. یک سازمان ملل متحد هم پس از مدتی تأسیس شد تا خیال همه راحت باشد؛ اما خیال همه راحت نیست. این کلاس وقتی معلم وارد آن شده، دیگر مبصر لازم ندارد. چرا یک کشور حالا بزرگ یا کوچک باید مراقب کشورهای دیگر باشد. آن‌ها چرا باید نگران چیزی باشند. این سازمان ملل متحد است که کتاب قانون دارد و بر اساس آن تصمیم می‌گیرد.
پس این تحریم‌ها را ناعادلانه می‌دانید؟
قطعاً، حتی شاید بگویم که احمقانه می‌دانم. چرا باید چنین فرایندی شکل بگیرد و همه دنیا هم آن را رعایت کند. این تحقیر شدن سازمان ملل متحد را در پیش دارد. این یعنی سازمان ملل متحد بی عرضه است و چند کشور در جهان قلدری می‌کنند.
اکنون به سراغ تحریم علیه ورزش کشورها برویم. باید بدانید که ورزش ایران به خاطر تحریم‌های آمریکا متضرر شده است؟
بله همین‌طور است. مثلاً تیم ملی فوتبال ایران بارها خواسته با یک تیم ملی دیگر دیدار دوستانه برگزار کند اما موفق نشده و حتی دلیل آن را هم به ایران توضیح نداده‌اند. این یک لجبازی احمقانه است. سیاست نباید وارد فضای ورزش شود که البته این اتفاق عمیقاً رخ داده است. اکنون فقط مشکل بازی دوستانه نیست، به خاطر تحریم‌ها شما احتمالاً حتی برای یک اردوی ساده خارج از کشور مشکل پرواز، مشکل هزینه و ده‌ها مشکل دیگر دارید.
به عقیده شما راهکار برون رفت از این بحران چیست؟
این را یک بار هم خبرنگاری از ونزوئلا از من پرسید و من پیش از آن درباره ورزش مکزیک هم یک یادداشت معروف نوشته بودم.
بله یادداشت شما درباره نجات ورزش مکزیک را خوانده‌ام. عالی بود اما این یک نسخه جهانی است یا برای هر کشوری متفاوت است؟
تا حدودی فرق دارد. موافقم. باید شرایط بومی‌سازی شود. مثلاً در مکزیک، ورزش این کشور فقط با تحریم‌های آمریکا مشکل نداشت، مشکل اصلی آن‌ها مافیای مواد مخدر بود که اگر حل می‌شد قسمت اعظمی از مشکلات ورزش مکزیک هم کنار می‌رفت.
اکنون درباره ورزش ایران چه نسخه‌ای در ذهن دارید؟
من ورزش ایران را به خوبی ورزش کشورهای آمریکا جنوبی و اروپا نمی‌شناسم. در چند پروژه مشاوره مدیریت ورزشی در آفریقا هم حضور داشتهام اما درباره ایران باید بگویم که اطلاعاتم کافی نیست. یک چیز را شک ندارم و با صدای بلند می‌گویم که مدیریت، کلید واژه این فرایند است. اگر مدیریت ورزشی صحیح باشد، بخش قابل توجهی از این تحریم‌ها بی اساس خواهد بود. ایران در ذهن تاریخی من، کشور ثروتمندی است، دانشگاه‌های خوبی هم دارد البته احتمالاً، من چندان آشنا نیستم اما به احتمال زیاد شما از علم مدیریت ورزشی محروم نیستید.
مگر کشوری را سراغ دارید که از علم مدیریت ورزشی محروم بوده باشد؟
بله در چند پروژه آفریقایی همین وضعیت را تجربه کردیم، ما برای چند ماه پروژه را به تعویق انداختیم تا دوره‌های مدیریت ورزشی برایشان برگزار کنیم. به نظر من تحریم‌ها چندان خطرناک نیستند بلکه این سوء مدیریت است که می‌تواند بسیار خطرناک باشد.
به نظر شما نقش سازمان ملل متحد یا فدراسیون‌های ورزشی جهانی در این شرایط چیست؟
آن‌ها باید استقلال داشته باشند، وقتی استقلال در کار نباشد، همین می‌شود. مثلاً در مورد پرونده روسیه من مشکلی با محکوم کردن کشوری که ورزشکارانش به صورت سیستمی دوپینگ کرده‌اند ندارم اما آن‌ها حتی نتوانستند تجدید نظرخواهی داشته باشند. درواقع به صورت رسمی و منطقی باید دادگاه برگزار می‌شد اما این اتفاق هم رخ نداد و چند فدراسیون جهانی کاملاً سکوت کردند. این شرم‌آور بود.
در قبال این سازمان‌های جهانی چه باید کرد؟
دلم می‌خواهد بگویم، باید حرفه‌ای باشید. حرفه‌ای بودن بهترین جواب این سؤال شما است. یک بار یکی از خبرنگاران در مکزیک نامه فدراسیون شنای مکزیک را برای من ارسال کرد. افتضاح بود. مملو از غلط‌های املایی و نگارشی. به نظر من آن‌ها در عمر اداری خود حتی یک نامه انگلیسی رسمی ننوشته بودند. این یک فاجعه است. یک فدراسیون ملی باید خوب نامه نگاری کند. باید نکات حقوقی را بداند. وکیل خوب داشته باشد. روابط عمومی قوی در اختیار بگیرد. کشورها باید حق خود را بگیرند. فدراسیون‌های جهانی ما را ناامید کرده‌اند. خود کشورها باید به فکر باشند. سکوت نکنند. حرفه‌ای باشند.
گفت‌وگو: بابک سرانی آذر
۱۶:۲۱ - ۱۴۰۱/۰۴/۲۲
